ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Του Ιωάννη Γ. Ασημακόπουλου

(Απόσπασμα από το βιβλίο μορφές του Κραμποβού,
Αρκαδικές εκδόσεις ΕΠΙΛΟΓΗ)

Μια προγραμματισμένη συνάντηση …
Απρίλης 2000. Το δειλινό γλυκό. Ο ήλιος έγερνε να βασιλέψει και η θάλασσα στο Σαρωνικό έπαιρνε ένα βαθύ βιολετί χρώμα. Το ταξί με άφησε στην παραλιακή κι ανηφορίζοντας με τα πόδια την Αγίου Αλεξάνδρου, σε λίγο βρέθηκα καθισμένος στο σαλόνι του, απέναντι σ’ έναν χαμογελαστό και καλοσυνάτο Κυριάκο Σιμόπουλο! Από μέρες είχαμε κανονίσει τη συνάντηση. Δε λέω συνέντευξη γιατί ο Κυριάκος Σιμόπουλος δεν συνηθίζει τις συνεντεύξεις. Όμως μ’ εμένα είναι άλλο. Εγώ είμαι κοντοχωριανός του και ομολογώ το εκμεταλλεύτηκα. Του θύμισα το χωριό του τον Κραμποβό. Τα παιδικά του χρόνια. Τα πρώτα του σκιρτήματα…
Έφερα το βλέμμα γύρω. Τα χρώματα απαλά. Η ατμόσφαιρα ζεστή, φιλική. Από τα πρώτα λεπτά μου ζήτησε να τον λέω “Κυριάκο”. Αδύνατο! Το άγχος για τη συνάντηση αντικαταστάθηκε από αμηχανία. Δεν είναι μικρό πράμα να βρίσκεσαι μπροστά σ’ έναν κολοσσό του πνεύματος και αυτό να σου περνά “στην ψύχρα”!
Η κυρία Έλκγα, η σύντροφός του, όμορφη, ευγενική, περιποιητική, συμμετείχε διακριτικά μα εύστοχα πάντα στη συζήτηση και δημιουργούσε μια ανάλαφρη και ευχάριστη διάθεση. Δεν θυμάμαι ποιος το ’χει πει, αλλά βλέποντας την, μου ’ρθε στο νου.
“Πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα, πάντα βρίσκεται μια ικανή γυναίκα”.
Κάτι μου λέει λοιπόν, ότι ο “Ανταίος” δεν αντλούσε όλη του τη δύναμη μόνο από τη “Γη”…

Ο “Οδυσσέας” της ιστορίας…
Παντού βιβλία. Οι τοίχοι καλυμμένοι από εκατοντάδες βιβλία. Το ξύλινο γραφείο γεμάτο βιβλία… Μπορεί να λείπουν οι χάρτες και η πυξίδα, όμως τούτος ο χώρος είναι το καράβι των περιπλανήσεων του “Οδυσσέα” της ιστορίας Κυριάκου Σιμόπουλου. Μ’ αυτό αρμένισε ερευνώντας σε “μανιασμένες θάλασσες”! Αγνόησε “σειρήνες” και “μάγισσες”! Κινδύνεψε από τη “Σκύλα” και τη “Χάρυβδη”! Αψήφησε τους “Λαιστρυγόνες” και τους “Κύκλωπες”, αναζητώντας με πείσμα την “Ιθάκη”… Μια “Ιθάκη” που ο δρόμος για τον “πηγαιμό” ήταν πραγματικά “μακρύς” και δύσκολος, μα που αφήνει πίσω του παρακαταθήκη στις γενιές των Ελλήνων που έρχονται, είκοσι βιβλία “γεμάτα περιπέτειες, γεμάτα γνώσεις”...
Γι αυτά τα βιβλία ο ίδιος, λέει τα πάντα με δυο λόγια:
“Στόχος μου, στόχος των βιβλίων μου, είναι η επισήμανση των πλαστογραφιών, των παραχαράξεων και των διαστρεβλώσεων της ιστορικής αλήθειας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα...”
Η κουβέντα μας άρχισε από το χωριό του, τον Κραμποβό, όπου γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 1921 κι απ’ όπου ξεκίνησε για τη “μεγάλη περιπέτεια”…

Κατοχή και αντίσταση…
Η σκέψη του, σα γλαροπούλι βούτηξε στη απεραντοσύνη της θάλασσας των αναμνήσεων και αναδύθηκε κρατώντας στο ράμφος του τις θύμησες… Η γλώσσα λύνεται… Η φωνή τρέμει πότε από συγκίνηση, πότε από νοσταλγία… Μιλάει για τη γενιά του που είχε την τύχη ή την ατυχία, να περάσει μέσα από τη δίνη του 20ου αιώνα. Να ζήσει γεγονότα που σημάδεψαν την πατρίδα μας και το λαό μας και άλλαξαν τη ροή της ιστορίας της ανθρωπότητας. Μια γενιά που είχε την τύχη να οραματιστεί, να αγωνιστεί και να θυσιαστεί για ιδέες και ιδανικά όπως η δημοκρατία, η λευτεριά, το δίκιο.
Μιλάει για την κατοχή…
“Η γερμανική κατοχή με βρήκε στην Αθήνα. Σ’ ένα παλιό μισογκρεμισμένο σπίτι, οργάνωσα ένα αυτοσχέδιο τυπογραφείο και τύπωνα προκηρύξεις κατά των Γερμανών. Μια μέρα που ήμουν μέσα στο τυπογραφείο και δούλευα, ήρθαν οι Γερμανοί στη γειτονιά και κάνανε έρευνα. Εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα, μέχρι που άκουσα μια γυναίκα να το φωνάζει. Φαίνεται με είχε δει εκεί που πήγαινα. Έτσι κατάφερα να φύγω από τον μισογκρεμισμένο τοίχο και να γλιτώσω...”
Μιλάει για την συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, με λόγια, λίγα και απλά. Δεν περιγράφει κινδύνους, πράξεις ηρωισμού και ανδραγαθήματα. Τ’ αφήνει σ’ άλλους αυτά…
“Το δικό μου όπλο, ήταν η γραφίδα…” λέει σεμνά και η σκέψη του τρέχει στον “Αχιλλέα”, το ψευδώνυμο με το οποίο έγραφε στον παράνομο τύπο της Εθνικής Αντίστασης από το όρος Ελικώνα!

Αμετανόητος μακρονησιώτης…
Δε λέει τίποτα για τα κατοπινά από την κατοχή, πέτρινα χρόνια. Ίσως από σεμνότητα, μα εγώ ξέρω! Ξέρω ότι στρατιώτη, το 1947, τον συλλάβανε και τον στείλανε στη Μακρόνησο εξορία. Στην “Εθνική κολυμπήθρα” για “ανάνηψη”, κατά τους “πατριώτες” εκείνης της εποχής. Απομόνωση, Ξύλο, Βασανιστήρια… Ήταν το ευχαριστώ για την συμμετοχή του στην Εθνική αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών!
Όμως, ο Κυριάκος Σιμόπουλος, πιστός στις αρχές και στα ιδανικά του, ποτέ δεν αναθεώρησε τη στάση του στον αγώνα κατά των κατακτητών. Ποτέ δεν πήρε πίσω αυτό που έκανε σημαία. Τον αγώνα του για λευτεριά και τη Δημοκρατία! Αυτό του στοίχισε την παραμονή του, σ’ αυτό που άλλοι είπαν Εθνικό Αναμορφωτήριο” της Μακρονήσου, μέχρι το 1950 και μια τραυματισμένη υγεία που τον ταλάνισε σε όλη του τη ζωή.
Ποτέ του δεν υπέγραψε το ελεεινό κείμενο της μετάνοιας που κάθε μέρα του μοστράριζαν οι βασανιστές του κάτω από τη μύτη, με αντάλλαγμα την επάνοδο από την εξορία και την ελευθερία του. Αλλά πώς ένας αγωνιστής της δημοκρατίας να αποκηρύξει και μάλιστα μετά βδελυγμίας μια ιδεολογία, όταν στη δημοκρατία όλες οι ιδεολογίες είναι ελεύθερες; Θα ήταν σαν να έφτυνε τα μούτρα του, σαν να αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας τους αγώνες του, τα ιδανικά του, την ίδια τη δημοκρατία. Αρνήθηκε με πείσμα να υπογράψει το κατάπτυστο κείμενο και επάξια κατέκτησε τον τίτλο τιμής του “αμετανόητου”!


Η πέτρα της Μακρονήσου
(Κ. Σιμόπουλος)

Ι
Τούτη η πέτρα που κουβαλάω τρία χρόνια
βαριά σαν προγονικός κλήρος
βουλιάζει το κορμί σαν χρέος απλήρωτο.
Τούτη η πέτρα η νιόκοπη
στο μπόι μου μια ταφόπλακα
βελονιάζει σαν την αγρύπνια
δαγκώνει σαν αγρίμι αιχμάλωτο.
Τα δάχτυλά μου γιάλισαν στη σκληρή της σάρκα.
Τα δάχτυλά μου τις ζεστές της φλάβες χάιδεψαν.

ΙΙ
Σαν δεν απόμεινε τίποτα που να μην αγάπησες
κι η καρδιά σου διψάει ακόμα
αγαπάς πια το βαρύθυμο πόνο σου
Τους κόμπους απ' το σκουριασμένο συρματόπλεγμα
τον διπλωμένο αβέβαιο ίσκιο σου.
Αγαπάς τούτη την αλάξεφτη πέτρα
απ' τα σπλάχνα της γης ξεθαμμένη
σαν παιδί πρωτογέννητο.
Την αγαπάς σαν τον τυραγνικόν έρωτα
σαν το σκουριασμένο νερό της δίψας.
Τούτη η αλάξεφτη πέτρα
μυρίζει ζεστό ψωμί και μπαρούτι
αχνίζει σα νέα πληγή
απ' την καρδιά του βράχου θραψερή
ζυμώνεται στα δάχτυλά μου υπάκουη.
Είμαστε από την ίδια σάρκα
κι όντας ματώνει η φλέβα της
έναν επίδεσμο στο χέρι δένω από πηλό.

ΙΙΙ
Τούτη η πέτρα που κουβαλάω τρία χρόνια
το προαιώνιο μυστικό της με δασκάλεψε
τους αναστεναγμούς μου να πετρώνω
τ' ασίγαστα όνειρά της να ονειρεύομαι.
Μουράγια των χαμένων καραβιών.
Γιαπιά για τα παλάτια της ειρήνης.
Κλέφτικα ταμπούρια.
Ασβεστοκάμινα ν' ασπροκοπήσουν
της ευτυχίας τα σκαλοπάτια

IV
Λιοτρίβες και μυλόπετρες
Της Άρτας το γεφύρι
Βότσαλο στο λαξούρι του γιαλού
Και μαρμαρένια αλώνια
Πέτρα την πέτρα περπατεί
Λιθάρι το λιθάρι
Πετροβολάει τη θάλασσα
πετροβολάει το κύμα
Κι η πέτρα του πνιγμένου στο βυθό
Το ματωμένο οδόφραγμα
Πέτρινα μέτωπα
Πέτρινα μάτια
Πέτρινες καρδιές.

V
Και τώρα που μακραίνει το άγγιγμά της
Κι άλλο χιτώνα από το δέρμα μου δεν έχω
Τη νοιώθω ακόμα στο κορμί
Σαν γυλιό εκστρατείας.

VI
Την πέτρα τούτη που κουβαλάω τρία χρόνια
κι όπως πηδάει δαμάλι που το κέντησε οίστρος
κι ως πεταρίζει τα φτερά πουλί στερνά από μπόρα
τον ώμο μου να λευτερώσω δεν βολεί
Κι ουδέ ξέρω
Άνθρωπος είμαι για πέτρα αναστημένη
Μ' ένα ψηφί να σημαδεύει τα χιλιόμετρα
Στην πορεία του κόσμου.

Ο “Ανταίος” της δημοσιογραφίας…
Μου λέει για τις σπουδές στη Νομική, για τις πέντε γλώσσες που μιλάει, και για τον μεγάλο του έρωτα, τη δημοσιογραφία, που τελικά τον κέρδισε και την υπηρέτησε με συνέπεια για 35 χρόνια από τις στήλες πολλών εφημερίδων... “Δημοκρατική Αλλαγή”, “Βήμα” -επί εννέα χρόνια σαν διευθυντής σύνταξης- “Ανεξάρτητος Τύπος”, “Σημερινά” και τέλος “Βραδυνή” απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1985… περνώντας “στα ψιλά” τα προβλήματα που αντιμετώπισε στη δουλειά του!
Όμως, αν λογαριάσουμε ότι εκείνη την εποχή τα πράγματα για την ελευθεροτυπία, την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, ήταν πολύ δύσκολα. Αν αναλογιστούμε τη στάση και τη φιλοσοφική του θεώρηση απέναντι στη ζωή και την εξουσία, που βγαίνει μέσα από τα βιβλία και τα χρονογραφήματά του, τότε η ζωή του σαν δημοσιογράφου θα πρέπει σίγουρα να ήταν αρκετά δύσκολη...
“…τα χρονογραφήματα που έγραφα, λέει, περιείχαν πάντα κριτική προς την στην πολιτική και την εξουσία. Όταν λοιπόν μετά το “Βήμα” πήγα στη “Βραδυνή”, έκανα μια συμφωνία με τον Αθανασιάδη. Ότι δε θα σβήσει ποτέ ούτε ένα κόμμα από τα κείμενά μου, αλλιώς θα έφευγα! Μου το υποσχέθηκε και το τήρησε. Πολλές φορές μάλιστα χρειάστηκε να αντισταθεί και σε “άνωθεν” πιέσεις για να μη με διώξει…”
Και μου εμπιστεύθηκε το παρακάτω περιστατικό:
”Κάποτε τηλεφώνησε στον Αθανασιάδη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής -τότε πρωθυπουργός- και τον ρώτησε ποιος γράφει τα χρονογραφήματα της πρώτης σελίδας. Εκείνος του είπε φυσικά και ο Καραμανλής έδωσε την εντολή «Διώχ’ τον , διώχ’ τον, διώχ’ τον…». Ο Αθανασιάδης ποτέ δεν τον έδιωξε…
Τα χρονογραφήματά του τα υπέγραφε με το ψευδώνυμο “Ανταίος”. Τον γνωστό μυθικό γίγαντα, γιο της Γης, που όσο πατούσε σ’ αυτή την αρχέγονη μητέρα έπαιρνε δύναμη και γινόταν αήττητος.
Αλλά ο Κυριάκος Σιμόπουλος, υπήρξε ο “Ανταίος” της σύγχρονης δημοσιογραφίας! Έμεινε πάντα αήττητος γιατί έπαιρνε δύναμη από τις αρχέγονες πανανθρώπινες αξίες. Την εντιμότητα, το δίκιο και την αλήθεια. Τις παραμέτρους δηλαδή, που προσδιορίζουν παγκόσμια και διαχρονικά το αληθινό, το πραγματικό, το ηθικό…

Στόχος του συστήματος εξουσίας…
Πέρα όμως από δημοσιογράφος, ο Κυριάκος Σιμόπουλος είναι και ένας μεγάλος ιστορικός ερευνητής. Το έργο του τεράστιο, αξιόλογο, αξιόπιστο και πλούσιο, θα το ζήλευε και ο μεγαλύτερος ιστορικός. Για το έργο του δέχθηκε λυσσαλέες κριτικές από τους υπηρέτες του συστήματος και τους παραχαράκτες της ιστορίας.
Οι επικριτές του, προσπαθώντας να τον υποβαθμίσουν προτάσσουν την ιδιότητά του ως «ερευνητή», υπερτονίζοντας το πάθος που είχε με την αναζήτηση και τη διερεύνηση των πρωτογενών πηγών. Τον παρουσιάζουν έτσι ως φθηνό υποκατάστατο του χαρακτηρισμού «επιστήμονα». Όμως το μόνο αποτέλεσμα που είχε και αυτή η μεθόδευση, ήταν να φανεί η μικρότητα των επικριτών του. Έτσι επιστρατεύεται εναντίον του το μεγάλο μέσο: Η αποσιώπηση του έργου του...
Τα “κυκλώματα” και τα ΜΜΕ τον “έθαψαν” κυριολεκτικά! Οι κριτικοί βιβλίου τον αγνόησαν επιδεικτικά! Ποτέ δεν τον είδαμε στα “στρογγυλά” τηλεοπτικά τραπέζια και στα “talk show” με τους “ξερόλες” τηλεοπτικούς μαϊντανούς. Ποτέ δεν διαφημίστηκε το έργο του ακόμα και από τους οίκους που το εξέδωσαν. Παρ’ όλα αυτά, τα είκοσι και πλέον βιβλία του προτιμήθηκαν και προτιμούνται ιδιαίτερα από το Ελληνικό κοινό. Από τον απλό αλλά σκεπτόμενο Έλληνα. Έτσι εξηγούνται και οι δεκάδες επανεκδόσεις τους!
Τα κυκλώματα εξουσίας, ποτέ δεν συγχώρεσαν στον Κυριάκο Σιμόπουλο, την επιμονή του να αναζητά την ιστορική αλήθεια «ανακατεύοντας την κόλαση» χωρίς να σταματά πουθενά. Χωρίς να «σέβεται» τίποτα.
Δεν του συγχώρεσαν τη «μακρονησιώτικη» αξιοπρέπεια, που τον έκανε να τους βλέπει αφ’ υψηλού. Αλλά εκείνο που κυριολεκτικά τους έβγαζε από τα ρούχα τους ήταν το γεγονός ότι δεν έγινε ποτέ «δηλωσίας»…
Πάντα τους εξόργιζε η ευκολία να περνάει από το ένα μεγάλο θέμα στο άλλο με τον πιο φυσιολογικό τρόπο, καταρρίπτοντας ταυτόχρονα τα κυρίαρχα επιχειρήματα, που τα παρέδιδε στη χλεύη με το πάθος εικοσάρη και την υπομονή γέροντα. Εκείνο όμως που έκανε έξαλλους τους υπηρέτες της εξουσίας ήταν το «θράσος» του να βγάζει πολιτικά συμπεράσματα.
Στα περισσότερα έργα του ο Κυριάκος Σιμόπουλος, καταγγέλλει το νεοφιλελευθερισμό, το νεοκαπιταλισμό, το νεοϊμπεριαλισμό. Δεν αυτολογοκρίνεται. Κατακεραυνώνει την αδικία, την ανισότητα, την μονόπλευρη εφαρμογή των νόμων. Αντιμετωπίζει με την ίδια απέχθεια και περιφρόνηση όλα τα καταπιεστικά καθεστώτα και διακηρύσσει χωρίς ενδοιασμούς πως «οι πνευματικοί άνθρωποι όλων των ηπείρων οφείλουν να προπορεύονται στους αγώνες των λαών».
Παρά το βαθύ μίσος της εξουσίας εναντίον του, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ποτέ κανένας δεν τόλμησε να αντιπαρατεθεί απ’ ευθείας μαζί του. Είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, βαθειάς γνώσης και καλλιέργειας. Αρκεί να πούμε ότι από τις 10.320 σελίδες των βιβλίων του, οι 451 σελίδες είναι βιβλιογραφία!

Η προσφορά και η… επιβράβευση
Η προσφορά του απέναντι στον Ελληνισμό ανεκτίμητη. Αυτό όμως, δεν αναγνωρίσθηκε ποτέ από την Ελληνική πολιτεία ή από τους πνευματικούς φορείς του τόπου.
Ποιος θα περίμενε άλλωστε διαφορετική συμπεριφορά; Η Ακαδημία των Αθανάτων, ας πούμε, δεν θα είχε ποτέ θέση να φιλοξενήσει στους κόλπους της αυτόν που «κατεβάζει» από το βάθρο τον Μεγαλέξανδρο και αποκαλύπτει τη γύμνια των τάχα σοφών, των «μεγάλων» ηγεμόνων της ιστορίας. Στο δε Ελληνικό κράτος, ποτέ δεν θα περίσσευε μια τιμητική διάκριση γι αυτόν που κατακεραυνώνει τους «στυλοβάτες» του, ενώ απλόχερα τις μοιράζει στους «προσκυνητές» του, που πολλές φορές δεν το αξίζουν!
Για τον Κυριάκο Σιμόπουλο, η διάκριση και η επιβράβευση έρχεται από την απήχηση που έχει το έργο του στον απλό καθημερινό άνθρωπο, στο λαό. Και ο απλός λαός σίγουρα ξέρει να τιμά και να εκτιμά καλύτερα από την εξουσία και τους φορείς της...

Οι απόψεις του…
Μελετώντας κανείς το έργο του Κυριάκου Σιμόπουλου, θα βρει ατράνταχτα επιχειρήματα γι αυτά που αχνά και αόριστα υποψιαζόταν. Εδώ οι υπόνοιες θα γίνουν βεβαιότητα και το πρώτο συναίσθημα που θα νιώσει θα είναι έκπληξη, γιατί ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος του ψεύδους που του σερβίρανε οι εθνολάγνοι «στυλοβάτες» του Έθνους! Γρήγορα η έκπληξη θα γίνει αγανάκτηση, όταν ανακαλύψει ότι οι δάσκαλοι του δεν του είπαν την αλήθεια. Και για μερικά ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα, σίγουρα δεν θα νιώσει καθόλου μα καθόλου περήφανος.
Κι όταν περάσει το πρώτο σοκ, τότε τα ερωτήματα θα προβάλλουν αμείλικτα περιμένοντας απάντηση: Τελικά από ποιους γράφεται η ιστορία; Υπάρχει αντικειμενική ιστορική αλήθεια; Γιατί αυτή που διδασκόμαστε περιέχει τόσες ανακρίβειες;
Την απάντηση όμως, θα τη δώσει αμέσως ο ίδιος ο Κυριάκος Σιμόπουλος χωρίς περιστροφές και μισόλογα:
«…δυστυχώς, είναι σπάνιες οι περιπτώσεις καταγραφής της ιστορικής αλήθειας για πρόσωπα και γεγονότα από ιστορικούς και γενικά από διανοούμενους…»
«…οι περισσότεροι από τους ιστορικούς ήταν όργανα των εξουσιών και δεν έκαναν άλλο από το να υμνολογούν και να δοξολογούν τους αυθέντες τους. Αλλά το χειρότερο ήταν ότι απέκρυπταν την αλήθεια. Τις σφαγές και την τραγωδία των λαών. Τη διαφθορά της εξουσίας. Τα εγκλήματα και την αχρειότητα των ηγεμόνων…»
«…αυτή η ψευδολογία και η απάτη της ιστορίας έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Έτσι ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι πολίτες όλων των εθνών θαυμάζουν κατάπτυστους ηγεμόνες…»
Μα, θα έλεγε κανείς, η παγκόσμια ιστορία έχει να δείξει λαμπρούς ηγεμόνες, μεγάλους άνδρες που γράψανε χρυσές σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είχαν ανάγκη τους ψευτοδιανοούμενους αυλοκόλακες για να γράψουν καλά γι αυτούς;
Την απάντηση, τη δίνει πάλι ο Κυριάκος με σαφήνεια και χωρίς δισταγμό:
«…οι αποκαλούμενοι “Μεγάλοι” της ιστορίας, ήταν όλοι σφαγείς λαών, διεφθαρμένοι και εγκληματικοί…»
«…ο μύθος για τους “Μεγάλους” της ιστορίας, από τις βδελυρότερες απάτες, έχει εδραιωθεί διαμέσου των αιώνων σε όλα τα έθνη…»
«…η προσωνυμία “Μέγας” δεν οφείλεται στην αρετή, στο ήθος και την προσφορά τους αλλά στους πολεμικούς θριάμβους κατά τη διάρκεια κατακτητικών εκστρατειών που στοίχισαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και προκάλεσαν ανήκουστες συμφορές στους λαούς…»
Και συνεχίζει:
«…η εξουσία είναι πανταχού παρούσα και έχει πάντοτε αποκρουστικό πρόσωπο. Μπορούμε να την επισημάνουμε σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, από τα βάθη των αιώνων ως το σύγχρονο κόσμο, από την απολυταρχία ως τα συνταγματικά και φιλελεύθερα πολιτεύματα. Παντού, ωστόσο, και πάντοτε το πρόσωπό της είναι το ίδιο, απεχθές και μιαρό, αντιλαϊκό και ανήθικο…»
Ο Κυριάκος Σιμόπουλος, με τον μεστό και τεκμηριωμένο λόγο του κεραυνοβολεί, προσδιορίζοντας με σαφήνεια την εμπλοκή των διαφόρων κύκλων της εξουσίας στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό μας γίγνεσθαι:
«…η σύγχρονη εξουσία υποτάσσει τους πολίτες με την ένταξή τους στα κομματικά ποιμνιοστάσια, με τα παραισθησιογόνα των γηπέδων και κυρίως με τα αποχαυνωτικά και τοξικά καταπότια της ραδιοτηλεοπτικής τεχνολογίας. Με τα ΜΜΕ διοχετεύει στην κοινωνία την ιδεολογία της “νεοφιλελεύθερης” ηγεμονίας: λατρεία του χρήματος, καταναλωτική φρενίτιδα, πάθος για προσωπική επιτυχία με τον πιο άγριο, απάνθρωπο και χυδαίο ανταγωνισμό…»
Δε μασάει τα λόγια του:
«…η διαφθορά δεν αποτελεί περιστασιακό φαινόμενο, δεν αφορά μερικά άτομα διαβρωμένα, δεν πρόκειται για τυχαίες και απροσδόκητες ρωγμές που θα κλείσουν, για μια ιάσιμη λοίμωξη. Είναι διαχρονικό φαινόμενο, συμφυές με την άσκηση της εξουσίας, το κυριότερο χαρακτηριστικό της. Ταυτίζεται με την πολιτική και τους πολιτικούς, είναι η ψυχή και το οξυγόνο του συστήματος…»
Δε διστάζει να αγγίξει ακόμα και ζητήματα ταμπού, όπως η Εκκλησία:
«…κάθε εξουσία έχει ροπή προς τη διαφθορά. Ακόμα και η εκκλησιαστική. Το πάθος για δύναμη και πλούτο και ο ανταγωνισμός για αξιώματα άρχισαν πολύ νωρίς στην Εκκλησία. Εξαγορά επισκοπικών θέσεων –σιμωνία- και διεκδίκηση των πρωτείων με μέσα που υπονόμευαν και γελοιοποιούσαν τη διδασκαλία του Χριστού, το κήρυγμα της εγκράτειας, της λιτότητας και ευσπλαχνίας...»
…και δεν φοβάται μη χαρακτηρισθεί αιρετικός ή αντεθνιστής:
«…δεν υπάρχει κανένας τέτοιος φόβος, λέει, γιατί σε όλα τα έργα μου, κάθε αράδα είναι τεκμηριωμένη, εκφράζει την ιστορική αλήθεια με αποδεικτικά στοιχεία..».
Παρά τα όσα κακώς κείμενα και φαύλα αποκαλύπτει μέσα από το έργο του που λογικά θα έπρεπε να τον κάνουν απαισιόδοξο, ο Κυριάκος Σιμόπουλος ονειρεύεται έναν κόσμο καλύτερο, απαλλαγμένο από τη σαπίλα, το ψέμα και τη διαφθορά. Έναν κόσμο με ευτυχισμένους ανθρώπους και δείχνει το δρόμο γι αυτό:
«…για την αντιμετώπιση της διαφθοράς που συνακολουθεί την πολιτική εξουσία μια ελπίδα – λυτρωτική διέξοδος – υπάρχει. Η αναβάπτιση των θεσμών με την αναστήλωση των βασικών αρχών και του πνεύματος της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας, με την επιστροφή δηλαδή της πολιτικής στις πηγές της, στις αρχαιοελληνικές της ρίζες…»
Βραδιάζει και η μαγεία της ατμόσφαιρας στο σπίτι του Κυριάκου Σιμόπουλου μεγαλώνει! Μακάρι να γινόταν να μη σταματήσει αυτή η κουβέντα.
Σε λίγο, γεμάτος από το φως και τη γνώση της προσωπικότητας του, κατηφορίζω προς την παραλία του “Φλοίσβου”. Ο ήλιος μόλις έδυσε, αφήνοντας πίσω του στον ουρανό την πύρινη τροχιά του με χιλιάδες χρώματα, και εγώ προσπαθώ να βάλω τη σκέψη μου σε τάξη.
Αυτός είναι, σκέφτομαι με μια κρυφή υπερηφάνεια, ο Κυριάκος Σιμόπουλος! Ο Κραμποβίτης… Ο Αρκάς… Ο Έλληνας… Έντιμος, κρυστάλλινος, ακέραιος!
Αυτός, που με αντικειμενικό και ψύχραιμο ερευνητικό πνεύμα, ιχνηλατώντας μέσα από την πυκνή ομίχλη των χιλιετιών, αναζητά την ιστορική αλήθεια και απαλλαγμένη από τις λογής σκοπιμότητες, την παραδίνει σε μας και στις γενιές που έρχονται, καθάρια!
Αυτός, που καταφέρνει να βλέπει τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία της ανθρωπότητας, με τα μάτια των λαών που τα έζησαν και βίωσαν τις συνέπειές τους, και όχι με τα μάτια των πληρωμένων διανοουμένων αυλοκολάκων, που τα κατέγραψαν από τα ασφαλή ανάκτορα των αφεντάδων τους.
Αυτός, που ξεκινώντας από τον Κραμποβό, το μικρό χωριουδάκι στην αγκαλιά του Όρους του φωτός, πέρασε τα στενά σύνορα της μικρής Αρκαδίας, και σήμερα την τιμά και τη δοξάζει με το έργο του και την προσφορά του σ’ ολάκερο τον κόσμο…
Ο Κυριάκος Σιμόπουλος, δημοσιογράφος, ιστορικός και συγγραφέας, που γεννήθηκε στο Καστανοχώρι (Κραμποβό) Μεγαλόπολης στις 31 Δεκεμβρίου του 1921, έφυγε από τη ζωή όπως έζησε -διακριτικά και αθόρυβα, στις 14 Οκτωβρίου του 2001 στην Αθήνα. Τόσο διακριτικά και αθόρυβα ώστε κανένας επίσημος εκπρόσωπος της πολιτείας δεν τον αποχαιρέτησε. Η κηδεία του δεν έγινε δημοσία δαπάνη και η σορός του δεν μεταφέρθηκε με κιλλίβαντα προβόλου. Δεν του αποδόθηκαν τιμές ενώ και τα ΜΜΕ ελάχιστα ασχολήθηκαν με την εκδημία του.


ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

1. ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (1970 – 1975 Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Δημόσιος και ιδιωτικός βίος, λαϊκός πολιτισμός. Εκκλησία και οικονομική ζωή από τα χρονικά των περιηγητών. Τόμος Α΄ 333μ.Χ. – 1700, σ. 766. Τόμος Β΄ 1700 – 1800, σ. 840. Τόμος Γ1΄ 1800 – 1810, σ. 582, 5η έκδοση. Τόμος Γ2΄1810 – 1820, σ. 661, 5η έκδοση.
2. Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ (1971, Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Λογιώτατοι, Φαναριώτες, κοτζαμπάσηδες, τίτλοι, αξιώματα και προσαγορεύσεις, σ. 125, 2η έκδοση.
3. ΠΩΣ ΕΙΔΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ’21 (1979 – 1984, Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Απομνημονεύματα, χρονικά, ημερολόγια, αλληλογραφία εθελοντών, διπλωματών, ειδικών απεσταλμένων, περιηγητών, πρακτόρων κ.α. Τόμος Α΄ 1821 – 1822, σ. 599, 4η έκδοση. Τόμος Β΄ 1822 – 1823, σ. 549, 3η έκδοση. Τόμος Γ΄ 1823 – 1824, σ. 540, 3η έκδοση. Τόμος Δ΄ 1824 – 1826, σ. 535. Τόμος Ε΄ 1826 – 1829, σ. 621.
4. ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ (1986) σ. 138
5. ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ. (1987, Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Από την Ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, το Βυζάντιο και την τουρκοκρατία ως την εποχή μας. σ. 614, 4η έκδοση.
6. ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ (1989, Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Από τους Ρωμαίους ως την ΕΟΚ. Η Ελλάδα πάντοτε ολομόναχη σε έναν εχθρικό κόσμο. Φιλελληνισμός: το μέγα ψεύδος. Προστασία και ξενοδουλεία: ένα διαχρονικό σύνδρομο. Οι κακουργίες των μεγάλων δυνάμεων εναντίον του Ελληνικού Έθνους. Επεμβάσεις και εξάρτηση: τα αίτια της παρακμής. Μυθεύματα της Ελληνικής Ιστορίας. σ. 671, 9η έκδοση.
7. Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (1992, Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Εκφυλισμός της πολιτικής και εξαχρείωση των πολιτικών. Ευνοιοκρατία, αναξιοκρατία, κλεπτοκρατία. Εκχυδαϊσμός των θεσμών και καταρράκωση του πολίτη. Μια ιστορική αναδρομή. Ο ανθρωποφάγος “νεοφιλελευθερισμός” αποσαθρώνει το Ελληνικό Έθνος. Ο μύθος της “λαϊκής κυριαρχίας” και η λυτρωτική άμεση Δημοκρατία. σ. 678. 3η έκδοση.
8. Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ. (1993, Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Η τραγικότερη πολιτιστική γενοκτονία της παγκόσμιας ιστορίας. Βανδαλισμοί, δηώσεις, αφανισμός μνημείων, από την περσική εισβολή ως τον 20ο αιώνα. “Αρχαιολάτρες”, αρχαιοθήρες, αρχαιοκάπηλοι. Αντίσταση των Ελλήνων κατά της διαρπαγής. Να επαναπατρισθούν, με απόφαση των εθνών, όλοι οι αιχμάλωτοι καλλιτεχνικοί θησαυροί. σ. 540, 2η έκδοση.
9. Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ “ΜΕΓΑΛΩΝ” ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (1995, Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Εξολοθρευτές και τύραννοι λαών, βάρβαροι και διεφθαρμένοι. Από τον Αλέξανδρο και τον Κωνσταντίνο ως τον Φρειδερίκο και τον Ναπολέοντα. σ. 228, 3η έκδοση.
10. ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΩΝ ΠΑΡΟΙΜΙΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ (1996, Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Η λαϊκή σοφία στιγματίζει διαχρονικά την αχρειότητα της εξουσίας και των μεγιστάνων του πλούτου. Και οι δυο επονείδιστες παραχαράξεις της παροιμιακής αλήθειας. Η καλλιέργεια της ξενοφοβίας και ο προαιώνιος βδελυρός μισογυνισμός. σ. 371.
11. ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΥΤΕΛΕΙΣ ΔΟΥΛΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (1997, Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Από την αρχαιότητα ως τον 20ο αιώνα. Εξωνημένοι ή χωρίς ήθος δοξολογούν μονάρχες αυτοκράτορες, στρατοκράτες, πάπες, δόγηδες και πολιτικοοικονομικούς μεγιστάνες, εξωραΐζοντας τις αντιλαϊκές κακουργίες τους. Επαίσχυντοι πλαστογράφοι της ιστορίας. Το καθήκον του πνευματικού κόσμου απέναντι στις επερχόμενες παγκόσμιες συμφορές. σ. 412, 2η έκδοση.
12. ΜΥΘΟΣ ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ (1998, Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Κατασπαραγμός οι φρικαλέες αθλητικές αναμετρήσεις στην Ολυμπία. Νεκροί και ανάπηροι στους αποτρόπαιους αγώνες. Χρηματοβόρος επαγγελματικός αθλητισμός. Επιβάλλεται διάλυση των “γηπεδικών” εταιρειών και εξυγίανση του παγκόσμιου αθλητισμού για διασφάλιση της υγείας. Με σωματική άσκηση όλων των ηλικιών σε πολυάριθμα γυμναστήρια όλων των πόλεων της οικουμένης. σ. 300.
13. ΜΥΘΟΠΛΑΣΤΙΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ (1999, Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ): Αιτία η απουσία πριν από πολλές χιλιετίες, της επιστήμης, η άγνοια και ο τρόμος για τα φυσικά φαινόμενα. Κοσμογονικές τρατολογίες. Μεταθανάτιες φαντασιώσεις: Κόλαση και Παράδεισος. Απάνθρωπη συνεργασία θρησκευτικών και πολιτικών εξουσιών. Επιβάλλεται παγκόσμια “θρησκεία”, κοινή δηλαδή ιδεολογία των εθνών, για ειρήνη, ελευθερία, δικαιοσύνη, ευημερία όλων των ανθρώπων και αδερφοσύνη των λαών. σ. 294.
14. ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ: Αντον Τσέχοφ “Διηγήματα”, Σιμόν ντε Μποβουάρ “Το Δεύτερο Φύλο”, Μ. Σαλτικόφ – Στσεντρίν “Πως ένας μουζίκος έθρεψε δύο μανδαρίνους και άλλες ιστορίες”.