της Μεγαλόπολης
και δημοσιεύουμε αυτούσιο
---------------------------------
Με αφορμή την χρόνια κατάσταση με τα αδέσποτα στην πόλη μας και τη δημοσίευση σε ΦΕΚ της Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ) των υπουργείων ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ – ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΩΝ με θέμα τη διαχείριση του θέματος των αδέσποτων ζώων από Δήμους, συνδέσμους και φορείς που όπως αναφέρεται:
«Σκοπός της παρούσας απόφασης είναι ο καθορισμός των προϋποθέσεων και της διαδικασίας για τη χρηματοδότηση Δήμων και Συνδέσμων Δήμων, στο εξής φορείς, με σκοπό τη λειτουργία καταφυγίων αδέσποτων ζώων συντροφιάς και την υλοποίηση των ενεργειών διαχείρισης των ζώων αυτών, δηλαδή την περισυλλογή, την ηλεκτρονική σήμανση, την καταγραφή, την αποπαρασίτωση, τη στείρωση, τον εμβολιασμό, την αποθεραπεία (συμπεριλαμβανομένης της αντιμετώπισης της λεϊσμανίασης), τη σίτισή τους, την υιοθεσία ή την επανένταξη τους, ώστε να εξασφαλίζεται η συμμόρφωση με τις διατάξεις του ν. 4039/2012 (Α΄ 15), όπως ισχύει». (πηγή:http://www.alphafm.gr/) σας στέλνω το παρακάτω κείμενο.
Ο σκύλος λένε είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Αλλά δε το βλέπουν όλοι έτσι. Πολλοί συμπολίτες μας καθώς φαίνεται, κουράστηκαν από τη συντροφιά του σκύλου τους και τον άφησαν κυριολεκτικά στο δρόμο. Δυστυχία μεγάλη ο άνθρωπος να μην εκτιμά και να φέρεται σε έμβια όντα όπως ποτέ δε θα ήθελε να του φερθούν. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο όμως με τα αδέσποτα σκυλιά στην πόλη μας.
Όλοι μας θέλουμε να βρεθεί μια λύση και ως τώρα η μόνη «λύση» από πλευράς Δήμου ήταν στείρωση, αποπαρασίτωση και έξω πάλι στο δρόμο να τριγυρνούν χωρίς φροντίδα, ακροβατώντας ανάμεσα στα ζωώδη ένστικτά τους και την κοινωνία των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν η κατάσταση έχει ως εξής σήμερα. Σε πολλά σημεία της πόλης, σε διάφορες γειτονιές, συναντάμε αγέλες αδέσποτων σκύλων. Άλλοι εμβολιασμένοι, άλλοι όχι. Άλλοι ήρεμοι, άλλοι επιθετικοί υποταγμένοι στο αίσθημα πείνας που τα κυριεύει.
Συμπολίτες μας που θέλουν να βοηθήσουν τα αδέσποτα σκυλιά, σποραδικά τα ταΐζουν και τους δίνουν νερό, αλλά δε τα βάζουν σπίτι τους. Είναι άλλωστε φιλόζωοι, αλλά μέχρι το πεζοδρόμιο ή τον προθάλαμο του κήπου τους που θα ρίξουν λίγο φαγητό και μετά θα τους κλείσουν την πόρτα. Δεν έχουν την υπευθυνότητα να τα κάνουν μέρος της οικογένειάς τους… Αλλά λογίζουν τους εαυτούς τους ως φιλόζωους…
Και κάπως έτσι, συντηρούνται οι αγέλες των αδέσποτων χωρίς όμως να ικανοποιείται καθημερινά η σίτισή τους και τα ζωώδη ένστικτά τους δυναμώνουν από την ασιτία και την περιφρόνηση μην έχοντας σταθερό σπίτι. Επιθέσεις σε ανθρώπους καθημερινά (όχι πάντα άξιες ιατρικής περίθαλψης), αγελοποίηση σε σημεία που παρεμποδίζεται η διέλευση των οχημάτων, επιθέσεις σε κινούμενα οχήματα, σε περαστικά οικόσιτα ζώα που βγαίνουν βόλτα με τους ιδιοκτήτες τους, ασταμάτητα γαβγίσματα σε κάθε ώρα της ημέρας, «τσακωμοί» μεταξύ των αδέσποτων και πολλά άλλα.
Η κακοποίηση των ζώων, κάθε ζώου, διώκεται ποινικά πλέον όπως θα έπρεπε χρόνια να γίνεται. Οι Δήμοι, έκαναν το ελάχιστο για αυτά τα πλάσματα, για να καλυφθούν νομικά και ύστερα αναγκάστηκαν από τη νομοθεσία που προστατεύει τα αδέσποτα, να τα αφήσουν ελεύθερα γιατί οι δομές παραμονής τους δεν ήταν κατάλληλες. Μα είναι αυτό δικαιολογία; Το πιο απλό που μπορώ να σκεφτώ είναι το εξής: αν σε ενδιαφέρει σα Δήμος να φροντίσεις τα αδέσποτα ζώα και τους πολίτες, βρες τις προδιαγραφές που θα έκαναν κατάλληλο έναν χώρο παραμονής των αδέσποτων και δημιούργησέ τον. Μην χρησιμοποιείς τη δικαιολογία ότι σου έχουν «δεμένα» τα χέρια οι φιλοζωικές οργανώσεις. Οι οποίες φιλοζωικές δεν ξέρω πως θα αντιδρούσαν αν ένα αδέσποτο σκυλί έκανε επίθεση, τραυμάτιζε σοβαρά ή και θανάσιμα κάποιον συγγενή τους…
Επειδή λοιπόν τα ζώα δε φταίνε σε κάτι, αλλά ούτε ο άνθρωπος πρέπει να δεχτεί τα ζωώδη ένστικτα ενός άλλου πλάσματος – πόσο μάλλον όταν δεν είναι αυτός που του δημιούργησε κακό – πρέπει να βρεθεί λύση άμεσα. Και η δική μου λύση είναι η φροντίδα αυτών των ζώων σε έναν χώρο κατάλληλα διαμορφωμένο από άτομα εξειδικευμένα και άτομα φιλόζωα που έχουν να διαθέσουν χρόνο για την περιποίηση αυτών των ζώων.
Διαφορετικά, υποτιμάμε την ανθρώπινη ζωή για να μην είμαστε σκληροί απέναντι στα ζώα, τα οποία με κάθε ευκαιρία παρακινούμενα από το αίσθημα της πείνας δε θα είναι καθόλου συναισθηματικά απέναντί μας. Και κάτι τέτοιο έχει αποδειχθεί δυστυχώς.
Γιατί να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε «μήπως μου πεταχτούν αδέσποτα και με κυνηγάνε ΠΑΛΙ;» ; Γιατί να φοβόμαστε να πάμε στη δουλειά μας/φροντιστήριο/για ψώνια/για όποια υποχρέωση με τα πόδια; Γιατί να πρέπει να πάρω ραβδί όταν πάω για περίπατο ώστε να προφυλαχθώ αν μου γίνει κι άλλη επίθεση από αδέσποτα σκυλιά; Γιατί η κυρία που ταΐζει τα αδέσποτα έχει το δικαίωμα να το κάνει και εγώ δεν έχω το δικαίωμα να παραπονεθώ όταν μου κάνουν επανειλημμένα επίθεση και αναγκάζομαι να αλλάξω δρόμο; Μήπως στην προσπάθειά μας να υπερασπιστούμε τα άμοιρα ζωάκια που κατέληξαν στο δρόμο, υποτιμήσαμε την αξία της ανθρώπινης ζωής; Ή θα πρέπει να τραυματιστεί κάποιος σοβαρά ώστε να καταλάβουμε τη βαρύτητα; Πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο;
Γενικά σαν άνθρωποι έχουμε την τάση συχνά να υπερβάλλουμε, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που δεν χωράει υπερβολές, απαιτεί άμεση δράση. Για να μην φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε, για να μην φοβάται η μητέρα με το παιδί στο καρότσι/στο ποδήλατο να βγει για περίπατο. Για να είμαστε όλα τα ζώα, άνθρωποι και σκύλοι, ευχαριστημένοι.
Αυτοί που έδιωξαν τα σκυλιά τους από τα σπίτια τους και τα ανάγκασαν να είναι αδέσποτα, αυτοί να λογοδοτήσουν και να υποστούν τις κυρώσεις χωρίς επιείκεια. Αν μπορούν να εντοπιστούν, αν ανοίξουν ποτέ τα στόματα.
Ο Δήμος Μεγαλόπολης τι θα κάνει για αυτό;
Ποια η ενημέρωση που οφείλει στους πολίτες σχετικά με το θέμα μιας και βγήκε ΚΥΑ που προβλέπει χώρους κατάλληλα διαμορφωμένους για στέγαση και περίθαλψη των ζώων με κάλυψη μεγάλου μέρους των εξόδων;
Ο σκύλος λένε είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Αλλά δε το βλέπουν όλοι έτσι. Πολλοί συμπολίτες μας καθώς φαίνεται, κουράστηκαν από τη συντροφιά του σκύλου τους και τον άφησαν κυριολεκτικά στο δρόμο. Δυστυχία μεγάλη ο άνθρωπος να μην εκτιμά και να φέρεται σε έμβια όντα όπως ποτέ δε θα ήθελε να του φερθούν. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο όμως με τα αδέσποτα σκυλιά στην πόλη μας.
Όλοι μας θέλουμε να βρεθεί μια λύση και ως τώρα η μόνη «λύση» από πλευράς Δήμου ήταν στείρωση, αποπαρασίτωση και έξω πάλι στο δρόμο να τριγυρνούν χωρίς φροντίδα, ακροβατώντας ανάμεσα στα ζωώδη ένστικτά τους και την κοινωνία των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν η κατάσταση έχει ως εξής σήμερα. Σε πολλά σημεία της πόλης, σε διάφορες γειτονιές, συναντάμε αγέλες αδέσποτων σκύλων. Άλλοι εμβολιασμένοι, άλλοι όχι. Άλλοι ήρεμοι, άλλοι επιθετικοί υποταγμένοι στο αίσθημα πείνας που τα κυριεύει.
Συμπολίτες μας που θέλουν να βοηθήσουν τα αδέσποτα σκυλιά, σποραδικά τα ταΐζουν και τους δίνουν νερό, αλλά δε τα βάζουν σπίτι τους. Είναι άλλωστε φιλόζωοι, αλλά μέχρι το πεζοδρόμιο ή τον προθάλαμο του κήπου τους που θα ρίξουν λίγο φαγητό και μετά θα τους κλείσουν την πόρτα. Δεν έχουν την υπευθυνότητα να τα κάνουν μέρος της οικογένειάς τους… Αλλά λογίζουν τους εαυτούς τους ως φιλόζωους…
Και κάπως έτσι, συντηρούνται οι αγέλες των αδέσποτων χωρίς όμως να ικανοποιείται καθημερινά η σίτισή τους και τα ζωώδη ένστικτά τους δυναμώνουν από την ασιτία και την περιφρόνηση μην έχοντας σταθερό σπίτι. Επιθέσεις σε ανθρώπους καθημερινά (όχι πάντα άξιες ιατρικής περίθαλψης), αγελοποίηση σε σημεία που παρεμποδίζεται η διέλευση των οχημάτων, επιθέσεις σε κινούμενα οχήματα, σε περαστικά οικόσιτα ζώα που βγαίνουν βόλτα με τους ιδιοκτήτες τους, ασταμάτητα γαβγίσματα σε κάθε ώρα της ημέρας, «τσακωμοί» μεταξύ των αδέσποτων και πολλά άλλα.
Η κακοποίηση των ζώων, κάθε ζώου, διώκεται ποινικά πλέον όπως θα έπρεπε χρόνια να γίνεται. Οι Δήμοι, έκαναν το ελάχιστο για αυτά τα πλάσματα, για να καλυφθούν νομικά και ύστερα αναγκάστηκαν από τη νομοθεσία που προστατεύει τα αδέσποτα, να τα αφήσουν ελεύθερα γιατί οι δομές παραμονής τους δεν ήταν κατάλληλες. Μα είναι αυτό δικαιολογία; Το πιο απλό που μπορώ να σκεφτώ είναι το εξής: αν σε ενδιαφέρει σα Δήμος να φροντίσεις τα αδέσποτα ζώα και τους πολίτες, βρες τις προδιαγραφές που θα έκαναν κατάλληλο έναν χώρο παραμονής των αδέσποτων και δημιούργησέ τον. Μην χρησιμοποιείς τη δικαιολογία ότι σου έχουν «δεμένα» τα χέρια οι φιλοζωικές οργανώσεις. Οι οποίες φιλοζωικές δεν ξέρω πως θα αντιδρούσαν αν ένα αδέσποτο σκυλί έκανε επίθεση, τραυμάτιζε σοβαρά ή και θανάσιμα κάποιον συγγενή τους…
Επειδή λοιπόν τα ζώα δε φταίνε σε κάτι, αλλά ούτε ο άνθρωπος πρέπει να δεχτεί τα ζωώδη ένστικτα ενός άλλου πλάσματος – πόσο μάλλον όταν δεν είναι αυτός που του δημιούργησε κακό – πρέπει να βρεθεί λύση άμεσα. Και η δική μου λύση είναι η φροντίδα αυτών των ζώων σε έναν χώρο κατάλληλα διαμορφωμένο από άτομα εξειδικευμένα και άτομα φιλόζωα που έχουν να διαθέσουν χρόνο για την περιποίηση αυτών των ζώων.
Διαφορετικά, υποτιμάμε την ανθρώπινη ζωή για να μην είμαστε σκληροί απέναντι στα ζώα, τα οποία με κάθε ευκαιρία παρακινούμενα από το αίσθημα της πείνας δε θα είναι καθόλου συναισθηματικά απέναντί μας. Και κάτι τέτοιο έχει αποδειχθεί δυστυχώς.
Γιατί να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε «μήπως μου πεταχτούν αδέσποτα και με κυνηγάνε ΠΑΛΙ;» ; Γιατί να φοβόμαστε να πάμε στη δουλειά μας/φροντιστήριο/για ψώνια/για όποια υποχρέωση με τα πόδια; Γιατί να πρέπει να πάρω ραβδί όταν πάω για περίπατο ώστε να προφυλαχθώ αν μου γίνει κι άλλη επίθεση από αδέσποτα σκυλιά; Γιατί η κυρία που ταΐζει τα αδέσποτα έχει το δικαίωμα να το κάνει και εγώ δεν έχω το δικαίωμα να παραπονεθώ όταν μου κάνουν επανειλημμένα επίθεση και αναγκάζομαι να αλλάξω δρόμο; Μήπως στην προσπάθειά μας να υπερασπιστούμε τα άμοιρα ζωάκια που κατέληξαν στο δρόμο, υποτιμήσαμε την αξία της ανθρώπινης ζωής; Ή θα πρέπει να τραυματιστεί κάποιος σοβαρά ώστε να καταλάβουμε τη βαρύτητα; Πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο;
Γενικά σαν άνθρωποι έχουμε την τάση συχνά να υπερβάλλουμε, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που δεν χωράει υπερβολές, απαιτεί άμεση δράση. Για να μην φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε, για να μην φοβάται η μητέρα με το παιδί στο καρότσι/στο ποδήλατο να βγει για περίπατο. Για να είμαστε όλα τα ζώα, άνθρωποι και σκύλοι, ευχαριστημένοι.
Αυτοί που έδιωξαν τα σκυλιά τους από τα σπίτια τους και τα ανάγκασαν να είναι αδέσποτα, αυτοί να λογοδοτήσουν και να υποστούν τις κυρώσεις χωρίς επιείκεια. Αν μπορούν να εντοπιστούν, αν ανοίξουν ποτέ τα στόματα.
Ο Δήμος Μεγαλόπολης τι θα κάνει για αυτό;
Ποια η ενημέρωση που οφείλει στους πολίτες σχετικά με το θέμα μιας και βγήκε ΚΥΑ που προβλέπει χώρους κατάλληλα διαμορφωμένους για στέγαση και περίθαλψη των ζώων με κάλυψη μεγάλου μέρους των εξόδων;
Πολλά «αν»… Και πολλά «θα»… Χορτάσαμε… Εκλογές έρχονται, είναι καλή στιγμή να προσφέρετε ουσιαστικά, σε λίγο καιρό «πόρτα-πόρτα» θα χτυπάτε, προσέξτε μη συναντήσετε αδέσποτα και ζητήσετε ψήφο… Αξιοποιήστε ανθρώπους για κάθε τομέα, ανθρώπους με μεράκι και όρεξη. Για τα αδέσποτα. Και για όλα τα άλλα.
Δώστε στο θέμα τις διαστάσεις που του αναλογούν. Καμιά ζωή δεν είναι παιχνίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου