«Ο ΤΟΙΧΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ» Το νέο βιβλίο του Γιάννη Ασημακόπουλου

«Ο ΤΟΙΧΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ»
Κυκλοφόρησε από τις Αρκαδικές Εκδόσεις Επιλογή

Αντί προλόγου
Σήμερα αυτά που δεν γράφονται στις εφημερίδες. Αυτά που δεν λέγονται στα ραδιόφωνα. Αυτά που δεν παίζονται στις τηλεοράσεις. Αυτά που δεν τολμάει κανένας να ψελλίσει στα γιαλαντζί συνέδρια και στα διεθνή φόρα, τάχα για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα βλέπουμε γραμμένα στους τοίχους, από αυτούς που με πείσμα αντιστέκονται στη λαίλαπα της αλλοτρίωσης. Ο μαρκαδόρος και το σπρέι είναι τα όπλα. Τσακίζουν κόκαλα. Χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά του απλού καθημερινού ανθρώπου γιατί γράφουν την αλήθεια ωμή.

Ο περαστικός που διαβάζει τον τοίχο, αισθάνεται ένα δάγκωμα βαθειά στην καρδιά. Είναι η αλήθεια που ουρλιάζει ο τοίχος. Είναι ο καταπιεσμένος λόγος που βρίσκει τρόπο και τόπο να ακουστεί. Είναι το «αχ» του απλού ανθρώπου. Είναι ο θυμός του, η πίκρα του, τα όνειρά του, οι ελπίδες του, συμπυκνωμένα σε πέντε λέξεις, σε μια αράδα. Είναι η αλήθεια του…

Τα συνθήματα στους τοίχους είναι τα χέρια που δίνουν μια δυνατή σπρωξιά προς την ακαριαία σκέψη. Που με μια πλούσια λακωνικότητα περιγράφουν ακριβώς την εξέλιξη της παχυδερμικής κοινωνίας μας. Είναι το ξυπνητήρι για όσους κοιμούνται χωρίς να ονειρεύονται. Είναι η γροθιά στο στομάχι του αδιάφορου.

Η ετυμηγορία των συνθημάτων αποκαλύπτει ξεκάθαρα τις κοινωνικές προτεραιότητες, τις αγωνίες που σε κάθε συγκεκριμένη χρονική περίοδο απασχολούν την κοινωνία, τους κινδύνους που κάθε φορά απειλούν τους πολίτες. Απελευθερώνουν τη δημιουργία νέων σημασιών, άρα εκφράζουν μία κοινωνία βαθιά δημοκρατική, αφού θέτουν υπό αμφισβήτηση όλα όσα θεωρούνται δεδομένα εκ των προτέρων.

Τα συνθήματα κραυγάζουν, αφού τα γράμματα υπερβαίνουν το ανάστημα του ανθρώπου, έχοντας σημασία μεγαλύτερη ακόμα και από αυτή των λέξεων.

Ο τοίχος δεν είναι πλέον αντικείμενο περιορισμού ή εγκλεισμού (Κλείστηκε σε τέσσερις τοίχους). Ο τοίχος δεν έχει πλέον μόνο «αυτιά», (Και οι τοίχοι έχουν αυτιά), αλλά και φωνή. Ο τοίχος μπορεί να φωνάζει, να κραυγάζει, να σαρκάζει, να γιουχάρει. Έγινε βήμα ελεύθερης έκφρασης. Έγινε τόπος ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, (ιδίως των απαγορευμένων από το σύστημα) για να σπάνε επάνω του τα μούτρα τους, οι λογής αυταρχικές εξουσίες.

 Ο ΤΟΙΧΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ…

Ι.Γ. Ασημακόπουλος