Πρωινό 27ης Ιουλίου του 2015 έξω από το Κέντρο Υγείας Κιάτου. Στο εξωτερικό του τμήμα, μία σκουριασμένη ταμπέλα με ενημερώνει για τις 340.000 ευρώ που βγήκαν από τις τσέπες χιλιάδων φορολογουμένων με το πρόσχημα του «εκσυγχρονισμού και της λειτουργικής αναβάθμισης» για να καταλήξουν στην οικοδόμηση ενός ακόμη «άρρωστου» τμήματος της δημόσιας υγείας.
Στο κάθε μου χέρι κρατάω από ένα παιδί, τον εξάχρονο γιο μου και την πεντάχρονη κόρη μου, που βαδίζουν μετά βίας λόγω κάποιων τεράστιων πληγών στα πόδια. Είμαι μόνη, είμαι παραθερίστρια, είμαι ξένη, και πάνω απ’ όλα είμαι ακόμη ένα θύμα του capital control που με υποχρεώνει να ζητήσω την βοήθεια των γιατρών του δημοσίου που -αδιάφορο για τους ιθύνοντες- κάθε μήνα πληρώνω αδρά.
Το ρολόι μου δείχνει ακριβώς 11.40 π.μ. την ίδια στιγμή που η υπεύθυνη υποδοχής με ενημερώνει ότι δεν μπορεί να μου δώσει «χαρτάκι αναμονής» κι ότι θα πρέπει να ρωτήσω την γιατρό αν μπορεί να δει τα πληγιασμένα πόδια των παιδιών μου.
Περιμένω έξω από το παιδιατρικό τμήμα μαζί με άλλες δυο τρεις μητέρες. Λίγα λεπτά αργότερα η πόρτα ανοίγει και μία βαριεστημένη ιατρός με ενημερώνει πως «Δεν μπορώ να δω τα παιδιά σας. Μπορώ να βλέπω μέχρι 15 παιδιά την ημέρα και ο αριθμός αυτός έχει κλείσει για σήμερα. Δεν ξέρω τι έχουν. Μπορεί να είναι σταφυλόκοκκος, μπορεί και όχι. Πηγαίνετε τα στα επείγοντα!» Της ζητάω να περιμένω μέχρι την ώρα που θα σχολάσει. Της τονίζω ότι τα παιδιά υποφέρουν από τους πόνους, ότι δεν ξέρω τι να κάνω και την παρακαλάω να τους ρίξει μία ματιά γιατί μένω πολύ μακριά για να τα πάω και την επόμενη ημέρα.
Λεπτομέρειες για την παιδίατρο του Κέντρου Υγείας Κίατου, κυρία Θεμελία Παυλοπούλου και την επισκέπτη υγείας κυρία Αφροδίτη Αναστοπούλου, οι οποίες με ένα στόμα με πετούν _ μαζί με τα παιδιά _ έξω από τον «δικό τους χώρο!» Έναν χώρο που όπως τους επισημαίνω πληρώνω από την τσέπη μου, κάθε μήνα, μαζί με χιλάδες φορολογούμενους: «Δεν θα τα δω τα παιδιά σου ό,τι και να κάνεις! Το κατάλαβες; Πήγαινε στα επείγοντα», ήταν οι τελευταίες κουβέντες της «παιδιάτρου» λίγο πριν μου κλείσει κατάμουτρα την πόρτα του… δικού της ιατρείου. Πηγαίνω στα επείγοντα. Ένας γιατρός μου λέει πως «δεν είναι τίποτα… θα περάσει. Και πως «αν είναι σταφυλόκοκκος, τα παιδιά θα πληγιάσουν και σε άλλα μέρη του σώματός τους και τότε θα δούμε τι θα κάνουμε…» Φεύγω.
Επόμενη στάση το ιατρείο μιας ιδιώτη παιδιάτρου της περιοχής η γνωμάτευση της οποίας τονίζει ότι τα παιδιά πάσχουν από σταφυλόκοκκο και ότι θα πρέπει να πάρουν επειγόντως αντιβίωση για τουλάχιστον δέκα ημέρες.
Πληρώνω την γιατρό, πληρώνω τα φάρμακα, πληρώνω όπως χιλιάδες άλλες μάνες την αδιαφορία του κράτους και του αρμόδιου υπουργείου που πέρα από την παντιέρα της αριστερής του φιλοσοφίας του δεν υψώνει ούτε… σημαιάκι πρόνοιας. Η κυρία Αφροδίτη Αναστοπούλου μου το τόνισε άλλωστε λίγο πριν μου κλείσει κατάμουτρα την πόρτα του «δικού της ιατρείου»: «Και στον Κουρουμπλή να πας, τίποτα δεν θα βγάλεις! Ο υπουργός ξέρει τα προβλήματά μας και είναι δίπλα μας…».
Ακριβώς όπως κάθε υπουργός που για ευνόητους λόγους στέκει στο πλάι κάθε κρατικοδίαιτου δημόσιου «λειτουργού» αδιαφορώντας ακόμη και για την υγεία πεντάχρονων παιδιών…
Επόμενη στάση το ιατρείο μιας ιδιώτη παιδιάτρου της περιοχής η γνωμάτευση της οποίας τονίζει ότι τα παιδιά πάσχουν από σταφυλόκοκκο και ότι θα πρέπει να πάρουν επειγόντως αντιβίωση για τουλάχιστον δέκα ημέρες.
Πληρώνω την γιατρό, πληρώνω τα φάρμακα, πληρώνω όπως χιλιάδες άλλες μάνες την αδιαφορία του κράτους και του αρμόδιου υπουργείου που πέρα από την παντιέρα της αριστερής του φιλοσοφίας του δεν υψώνει ούτε… σημαιάκι πρόνοιας. Η κυρία Αφροδίτη Αναστοπούλου μου το τόνισε άλλωστε λίγο πριν μου κλείσει κατάμουτρα την πόρτα του «δικού της ιατρείου»: «Και στον Κουρουμπλή να πας, τίποτα δεν θα βγάλεις! Ο υπουργός ξέρει τα προβλήματά μας και είναι δίπλα μας…».
Ακριβώς όπως κάθε υπουργός που για ευνόητους λόγους στέκει στο πλάι κάθε κρατικοδίαιτου δημόσιου «λειτουργού» αδιαφορώντας ακόμη και για την υγεία πεντάχρονων παιδιών…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου