Δέκα ολόκληρα χρόνια στην Πελοπόννησο κουραστήκαμε με την ολοκληρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων, μέχρι να αποδεχτούν το σχέδιο αυτοί που αρχικά το λοιδορούσαν και στο τέλος προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ήταν δικό τους έργο.
Τώρα που καλά – καλά έχουν ξεκινήσει όλες οι μονάδες και αρχίζει το έργο των σταθμών μεταφόρτωσης, ήρθε η ώρα του εργοστασίου καύσης. Δηλαδή δεν θα ησυχάσουμε ποτέ σ’ αυτό τον τόπο.
Η καύση των αστικών απορριμμάτων παρουσιάζεται ως μια «πράσινη» λύση, αφού την χαρακτήρισαν ΑΠΕ, όμως πρόκειται για μια βαθιά προβληματική τεχνολογία που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα υποτίθεται πως λύνει.
Παράγει διοξίνες, βαρέα μέταλλα και τοξική τέφρα, τα οποία επιβαρύνουν την υγεία των κατοίκων και το φυσικό περιβάλλον. Ακόμα και τα πιο σύγχρονα εργοστάσια έχουν αποτύχει να διασφαλίσουν απόλυτη ασφάλεια και βέβαια δημιουργούν ένα επικίνδυνο υπόλειμμα, δύσκολο στην διαχείρισή του ακόμα και σε προηγμένες τεχνολογικά χώρες.
Η περιοχή της Μεγαλόπολης, με βαρύ ιστορικό περιβαλλοντικής υποβάθμισης από τη λιγνιτική παραγωγή, έχει εγκαταλειφθεί τα τελευταία χρόνια και δεν μπορεί να αντέξει άλλη μία πηγή ρύπανσης.
Η αρνητική γνωμοδότηση του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου είναι μεν θετική, όμως δεν αρκεί. Πρέπει να μπλοκάρει πλήρως κάθε σχέδιο καύσης αστικών απορριμμάτων στην Αρκαδία.
Παραδείγματα αποτυχημένων ανάλογων εγκαταστάσεων σε χώρες της Ευρώπης αποκαλύπτουν τη ζοφερή πραγματικότητα και δεν έχουν λύσει το πρόβλημα της διαχείρισης. Στη Μασσαλία της Γαλλίας το εργοστάσιο καύσης προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, παρόμοια εικόνα και στην Καμπανία της Ιταλίας, όπου η μονάδα καύσης θεωρήθηκε αρχικά «πρότυπο» έργο, για να καταλήξει εστία κοινωνικής οργής. Το αφήγημα της «τεχνολογικής προόδου» αποδείχθηκε φούσκα, και οι τοπικές κοινωνίες πληρώνουν το τίμημα.
Η Αρκαδία και η Μεγαλόπολη δεν χρειάζονται εργοστάσια καύσης.
Η Πελοπόννησος, αλλά και ολόκληρη η χώρα έχει ανάγκη ένα μοντέλο κυκλικής οικονομίας που θα επενδύει στην πρόληψη. Αυτό σημαίνει αλλαγή κουλτούρας, ανακύκλωση στην πηγή και κομποστοποίηση, μέσω επιθετικής πολιτικής βασιζόμενη στην μείωση των δημοτικών τελών σε όσους κάνουν ανακύκλωση παραδίδοντας λιγότερα σκουπίδια στους κάδους και αύξηση σε αυτούς που αδιαφορούν. Μια τέτοια πολιτική θα επιτύχει, γιατί κανείς δεν θέλει και δεν του περισσεύει να πληρώνει αυξημένα τέλη.
Σε κάθε περίπτωση η καύση δεν είναι λύση, αλλά εμπόδιο για ένα βιώσιμο μέλλον. Δημιουργεί εξάρτηση από τον όγκο των απορριμμάτων – ακριβώς όταν ο στόχος μας πρέπει να είναι η μείωση τους. Οποιαδήποτε πολιτική επιλογή που οδηγεί στην καύση, ακόμα και με το μανδύα της «ενεργειακής αξιοποίησης», εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα και όχι το δημόσιο συμφέρον.
Οι πολίτες της Μεγαλόπολης και της Αρκαδίας έχουν ήδη δώσει πολλά, δεν πρέπει να γίνουν ξανά θύματα μιας καταστροφικής πολιτικής.
Δημήτρης Μανιατάκος Δημοσιογράφος
Πηγή: https://www.drt915.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου