Από την αρχή της ιστορίας, στην ίδια κώχη, ατέλειωτοι χειμώνες εναλλάσσονται με οργιαστικές Άνοιξες, και με ερωτικά σκιρτήματα βγάζουν τη Φύση από τη χειμερία νάρκη της.
Και γίνεται το θαύμα.
Κι ανθίζει ξανά και καρπίζει.
Και συνεχίζεται κι απλώνεται ο αέναος κύκλος του έρωτα και του θανάτου, που είναι η Ζωή…
Σ’ αυτή την κώχη, στις απόκρημνες πλαγιές και στα βαθιά φαράγγια της γεννήθηκαν η μουσική και το τραγούδι για να ημερέψουν τις καρδιές των ανθρώπων από την άγρια πάλη με τα στοιχεία της φύσης και τα στοιχειά της ζωής. Να υμνήσουν τους θεούς και τους ήρωες. Να ξορκίσουν τα αερικά και τους δαίμονες. Να τραγουδήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Γεννήθηκαν ο διθύραμβος και η τραγωδία για να ανακουφίσουν τις ψυχές από το αιώνιο δίλλημα του καλού και του κακού, του δίκιου και του άδικου.
Γεννήθηκαν η φιλοσοφία, ο πολιτισμός, οι τέχνες, οι επιστήμες, η επαγωγική σκέψη, για να πάει η Ζωή ακόμα ένα βήμα μπροστά, για να γεννήσει καινούργια πράγματα και ιδέες…
Από την αρχή της ιστορίας μέχρι σήμερα, σε τούτη την κώχη, τούτος ο λαός, ο ίδιος λαός, «ο μικρός ο μέγας» ελληνικός λαός, βαδίζοντας το δρόμο του βιώνει κάθε φορά την ιστορία από την καλή και την ανάποδη, επαναλαμβανόμενη σε έναν αέναο κύκλο ακμής και παρακμής, δόξας και προδοσίας, ελευθερίας και δουλείας, δημοκρατίας και τυραννίας. Κάθε φορά το ίδιο σενάριο, σε διαφορετικό όμως χρόνο και κάτω από διαφορετικές συνθήκες, η «οδός Ελλήνων»…
Ένα ανεπαίσθητα μικρό κομμάτι αυτής της πορείας στο χρόνο, προσπαθώ να περιγράψω με τις μικρές ανθρώπινες ιστορίες που ακολουθούν. Δεν είναι παρά βιωματικές διηγήσεις ανθρώπων, που ίσως έχουν φύγει από τη ζωή, μέσα από τα δικά μου μάτια και το δικό μου κώδικα αξιών.
Σ’ αυτή την κώχη, στις απόκρημνες πλαγιές και στα βαθιά φαράγγια της γεννήθηκαν η μουσική και το τραγούδι για να ημερέψουν τις καρδιές των ανθρώπων από την άγρια πάλη με τα στοιχεία της φύσης και τα στοιχειά της ζωής. Να υμνήσουν τους θεούς και τους ήρωες. Να ξορκίσουν τα αερικά και τους δαίμονες. Να τραγουδήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Γεννήθηκαν ο διθύραμβος και η τραγωδία για να ανακουφίσουν τις ψυχές από το αιώνιο δίλλημα του καλού και του κακού, του δίκιου και του άδικου.
Γεννήθηκαν η φιλοσοφία, ο πολιτισμός, οι τέχνες, οι επιστήμες, η επαγωγική σκέψη, για να πάει η Ζωή ακόμα ένα βήμα μπροστά, για να γεννήσει καινούργια πράγματα και ιδέες…
Από την αρχή της ιστορίας μέχρι σήμερα, σε τούτη την κώχη, τούτος ο λαός, ο ίδιος λαός, «ο μικρός ο μέγας» ελληνικός λαός, βαδίζοντας το δρόμο του βιώνει κάθε φορά την ιστορία από την καλή και την ανάποδη, επαναλαμβανόμενη σε έναν αέναο κύκλο ακμής και παρακμής, δόξας και προδοσίας, ελευθερίας και δουλείας, δημοκρατίας και τυραννίας. Κάθε φορά το ίδιο σενάριο, σε διαφορετικό όμως χρόνο και κάτω από διαφορετικές συνθήκες, η «οδός Ελλήνων»…
Ένα ανεπαίσθητα μικρό κομμάτι αυτής της πορείας στο χρόνο, προσπαθώ να περιγράψω με τις μικρές ανθρώπινες ιστορίες που ακολουθούν. Δεν είναι παρά βιωματικές διηγήσεις ανθρώπων, που ίσως έχουν φύγει από τη ζωή, μέσα από τα δικά μου μάτια και το δικό μου κώδικα αξιών.
Που αν τελικά αυτές οι μικρές ιστορίες αναχθούν σε παρελθόντα χρόνο, θαρρώ πως επαληθεύουν το χρησμό της Πυθίας σα ρωτήθηκε για την τύχη της Ελλάδας από τον «έσχατο των Ελλήνων», Φιλοποίμενα, όταν εκείνος διείδε τις επίβουλες βλέψεις των Ρωμαίων: «Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδέποτε βυθιζόμενος»…
Ι.Γ.Α
Ι.Γ.Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου